Odeszła jedna z najwybitniejszych artystek baletu polskiego.

Nie ma wśród nas EWY  GŁOWACKIEJ…

            Ta strata uderza bardzo mocno w społeczność warszawskiej szkoły baletowej, której była absolwentką, a po zakończeniu kariery scenicznej, dzieliła się swoimi umiejętnościami i ogromnym doświadczeniem scenicznym z  młodszymi kolegami.

            Karierę sceniczną rozpoczęła już szkole, występując jako Julia w opero-balecie Bernadetty Matuszczak w choreografii Marty Bochenek i reżyserii Adama Hanuszkiewicza , a później w roli Gołębia w Beniowskim Słowackiego na scenie Teatru Narodowego.

            Po ukończeniu szkoły w 1972 roku rozpoczęła pracę na scenie warszawskiego Teatru Wielkiego, któremu pozostała wierna przez wiele lat swojej kariery artystycznej.

            Już w 1977 r.  została pierwszą solistką baletu tego teatru, tańcząc w wielu baletach i kreując niezapomniane postacie w spektaklach klasycznych:  Giselle, Sylfida, Odetta-Odylia, Maria Taglioni, Aurora i Wróżka Bzu, Królowa Driad, Królowa Śniegu i wiele innych. Była tancerką o wybitnie klasycznym emploi, ale sukcesy odnosiła również w baletach neoklasycznych takich jak np.: Suite en blanc Lifara, Miłość i ból, i świat, i marzenie Neumeiera, Wariacje „Don Juana” Béjarta czy  III Symfonia Krzysztofa Pastora.

            W baletach współczesnych choreografów tworzyła postacie nasycone dramatyzmem i wymagające szerokiej gamy środków aktorskich. Pamiętamy Jej wielkie role : Anny w balecie Stanisław i Anna Oświecimowie Witolda Grucy, Aili w Księżycowym reniferze Birgit Cullberg, tytułowa Carmen Walentina Jelizariewa, Niny w Maskaradzie Witolda Grucy, Kobiety w Ostinatio determinare, Elizy w Nienasyceniu, Muzy w Le caprice du sort Zofii Rudnickiej, Pani T. w Grach i Głosu IV w Dies irae Emila Wesołowskiego i wiele innych.

            Jako stypendystka nowojorskiej Fundacji Kościuszkowskiej doskonaliła umiejętności taneczne w American Ballet Theatre i School of American Ballet .

            Była laureatką  międzynarodowych konkursów baletowych: w Moskwie, w Warnie, w Osace. W 1979 r.  otrzymała Grand Prix III Ogólnopolskiego Konkursu Tańca w Gdańsku.

            Po zakończeniu kariery scenicznej podjęła pracę jako pedagog-korepetytor,  współpracując  gościnnie z Polskim Baletem Narodowym, Operą Nova w Bydgoszczy i Operą na Zamku w Szczecinie.

            Dogłębna znajomość klasycznego repertuaru baletowego sprawiła, że EWA GŁOWACKA współpracowała w realizacji baletów: Dziadek do orzechów (Opera na Zamku w Szczecinie) i Śpiąca królewna (Opera Nova w Bydgoszczy) czy tradycyjna wersja baletu Giselle (Opera Wrocławska).

            Była wielokrotnie przewodniczącą jury i jurorką: Ogólnopolskiego Konkursu Tańca w Gdańsku,  Ogólnopolskiego Konkursu Baletowego Najmłodszych Tancerzy oraz Międzynarodowego Konkursu Baletowego „Złote Pointy”.

            Niezwykle zaangażowana w rozwój artystyczny młodych adeptów sztuki baletowej zawsze chętnie dzieliła się z nimi swoim ogromnym doświadczeniem scenicznym, przygotowując do występów w czasie koncertów i konkursów baletowych i przekazując tajniki nie tylko rzemiosła, ale piękna i uduchowienia w tańcu. Szczególnie wiele zawdzięczają JEJ uczniowie macierzystej szkoły, którymi opiekowała się zawsze z ogromnym zaangażowaniem zarówno na szkolnej sali baletowej  jak i później, kiedy podejmowali pracę na scenach teatralnych. Była człowiekiem wielkiego serca, niespotykanej dobroci i wyrozumiałości, prawdziwej życzliwości i zainteresowania, okazywanych na każdym kroku innym ludziom.

            EWA GŁOWACKA została uhonorowana między innymi nagrodą Godzina Orfeusza (1975), Złotym Krzyżem Zasługi (1983), Nagrodą Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego I stopnia za osiągnięcia artystyczne, a szczególnie za rolę tytułową w balecie La Sylphide w Teatrze Wielkim (1985), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1985), Medalem Niżyńskiego i statuetką Terpsychory (2001) za całokształt osiągnięć artystycznych oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” (2005).

            Będziemy JĄ pamiętali nie tylko z wielkich kreacji baletowych, ale z codziennej pracy pedagogicznej, wielkiej wrażliwości i kultury bycia, umiejętności przekazywania walorów artystycznych sztuki baletowej młodszym kolegom.

            Będziemy pamiętali EWĘ GŁOWACKĄ kiedy wiodła poloneza razem z ŁUKASZEM GRUZIELEM, wprowadzając na scenę Teatru Wielkiego wszystkich uczniów naszej Szkoły, aby inaugurować uroczystości Jubileuszu 50-lecia powojennej działalności warszawskiej szkoły baletowej…

Odejście tej  Wybitnej Artystki baletu polskiego stanowi dla społeczności warszawskiej szkoły baletowej niepowetowaną stratę…

Z wielką przyjemnością ogłaszamy, iż laureatem Międzynarodowego Konkursu Złote Pointy 2020 i zdobywcą tytułu Najlepszy Absolwent Szkół Baletowych został

Nikodem Bialik

Jury przyznało trzy wyróżnienia dla absolwentów naszej szkoły:

• – Łukasza Bałoniaka
• – Mikołaja Czyżowskiego
• – Łucji Pluty

oraz nagrody dodatkowe dla partnerek niepunktowanych:

• – Nikoli Dworeckiej
• – Weroniki Gałązki

Dyrektor Artystyczny Arts Ballet Theatre of Floryda Vladimir Issaev i juror honorowy przyznał Stypendium artystyczne w postaci miesięcznych letnich warsztatów na Florydzie w 2021 dla

• – Mikołaja Czyżowskiego

Nagrody otrzymali także pedagodzy przygotowujący Laureata Konkursu i Wyróżnionych absolwentów:

• – prof. Elżbieta Raczyńska – Warzec
• – prof. Eduard Bablidze

Stypendystkami Fundacji Balet zostały:

• – Barbara Postek
• – Maria Rytarowska
  Pedagogiem prowadzącym obie uczennice jest p. prof. Dominika Krysztoforska.

Wszystkim laureatom i pedagogom bardzo serdecznie gratulujemy!

W tegorocznej edycji Konkursu ZŁOTE POINTY (on-line) naszą Szkołę reprezentuje czworo absolwentów:

• – Bałoniak Łukasz
• – Bialik Nikodem
• – Czyżowski Mikołaj
• – Pluta Łucja

oraz dwie uczennice ubiegające się o stypendium:

• – Postek Barbara
• – Rytarowska Maria

Zachęcamy wszystkich do oddania głosu na reprezentantów naszej szkoły w plebiscycie na Laureata Publiczności oddając głos za pomocą Ankiety Google: https://forms.gle/oamC5sejKThWcnZRX6

Witold Zapała, fot. ze zbiorów Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca Mazowsze im. Tadeusza Sygietyńskiego.

Zmarł WITOLD ZAPAŁA (1935-2020) – wybitny absolwent naszej szkoły z 1957 roku.

W 1959 roku na I Ogólnopolskim Konkursie Tańca Klasycznego w 1959 roku Witold Zapała otrzymał wyróżnienie i  w tym samym roku zajął drugie miejsce na VII Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Wiedniu.

Całe swoje artystyczne życie związał z Państwowym Zespołem Ludowym Pieśni i Tańca „Mazowsze”. Był tam wybitnym solistą, choreografem, tworząc dla zespołu ponad 30 kompozycji choreograficznych, między innymi: Tańce góralskie, Tańce kaszubskie, Tańce kurpiowskie, Bamberki, Mazur ułański, Szczawnica czy Lubuskie winobranie.

 W latach 1959-2002 był kierownikiem „Mazowsza”, dzieląc się swoim doświadczeniem scenicznym z nowymi pokoleniami tancerzy. Jako choreograf współpracował także z Dziecięcym Zespołem Pieśni i Tańca „Varsovia”, teatrami muzycznymi w Polsce i za granicą oraz z Telewizją Polską.

 W 2019 roku, w ramach pierwszego Ogólnopolskiego Konkursu Perły Tańca, Artysta otrzymał Nagrodę im. Leona Wójcikowskiego za całokształt pracy artystycznej, szczególne zasługi dla sztuki tańca, w tym za wybitne kreacje  sceniczne i choreograficzne.

fot. J. Giluń – w balecie Neumeiera „Miłość i ból…”

Z ogromnym żalem i głębokim smutkiem żegnamy dziś naszego Pedagoga, Kolegę, Przyjaciela…

Odszedł od nas nagle ŁUKASZ GRUZIEL, wychowanek warszawskiej szkoły baletowej, wybitny tancerz – pierwszy solista baletu Teatru Wielkiego, którego cała kariera artystyczna związana była ze sceną tego teatru.

Absolwent pedagogiki baletowej Akademii Muzycznej w Warszawie, podjął pracę w swojej macierzystej szkole jako pedagog tańca klasycznego, partnerowania oraz opiekun praktyk scenicznych, a w latach 2003 – 2014 pełnił także funkcję wicedyrektora ds. artystycznych.

Był pedagogiem, który świetnie potrafił przekazywać uczniom swoje wieloletnie doświadczenie sceniczne, zarażać ich pasją do zawodu, któremu poświęcił życie. Niezwykle pracowity, odpowiedzialny i całym sercem oddany pracy pedagogicznej, zawsze gotowy był, by pochylić się nad problemami uczniów, doradzić, pomóc, a pozostając do dyspozycji swoich podopiecznych, nie szczędził własnego czasu, ani sił.

Na jego wsparcie mogli liczyć również inni pedagodzy i pracownicy szkoły, którym zawsze chętnie pomagał w realizacji różnych zadań dydaktycznych, wychowawczych czy organizacyjnych.

Przez ponad trzydzieści lat występował na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie, swoim mieście rodzinnym, w którym ukończył naszą szkołę baletową, ucząc się między innymi pod kierunkiem: Z. Dąbrowskiego, W. Szajewskiego i G. Ledjacha.

Debiutował w autorskiej wersji „Dziadka do orzechów” Ledjacha, tańcząc Króla Myszy. Od 1977 był solistą baletu, a w 1984 otrzymał awans na stanowisko pierwszego solisty. Wystąpił na scenie ponad 1200 razy, tańcząc partie solowe w baletach klasycznych i neoklasycznych, w choreografiach twórców rodzimych oraz zagranicznych. Wyróżniał się w sposób szczególny w solowych rolach charakterystycznych, wymagających bogatych środków aktorskich. Wystąpił m.in. jako: Hilarion, Rotbart, Tybalt, Parembo w „La Gitanie.”, Carabosse, a w „Córce źle strzeżonej” wcielił się kolejno we wszystkie role solowe: Colasa, Alaina i Wdowę Simone. Znakomicie odnalazł się także w repertuarze współczesnym, kreując role zbudowane na szerokiej gamie środków wyrazu. Tańczył między innymi w tak znakomitych baletach współczesnych, jak: „Miłość i ból, i świat, i marzenie”, „Twilight”, „Adagio Hammerklavier”, „After Eden”. Jego dorobek artystyczny i pedagogiczny został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego medalem „Gloria Artis”.

Łukasz Gruziel był i pozostanie wzorem dla pokoleń artystów baletu.

Żegnamy znakomitego Artystę, wspaniałego Kolegę, ciepłego i serdecznego Człowieka…

Jego nieobecność będziemy odczuwać boleśnie, bo Łukasz Gruziel jest po prostu… niezastąpiony…

Wszystkie zdjęcia pochodzą z Archiwum Teatru Wielkiego w Warszawie.